Daar zat ik dan, 26 jaar, moeder van een meisje van 5, weduwe en mijn o zo vertrouwde coping mechanisme, de eetstoornis. Er volgde een wazige en heftige tijd. Ik had totaal geen idee wat ik moest doen, hoe ik het moest doen. Mijn emoties, die pijn, het ging alle kanten op. Ik heb jankend over de vloer gekropen, naar de wc, om te kotsen. Mijn armen vast om de pot. Soms zat ik daar uren. Tot ik me weer bij elkaar moest rapen om mijn meisje van school te halen. Zij was het enigste wat mij iets van kracht gaf. Maar ook weer meer verdriet. Want dit kleine meisje met die lieve vlechtjes had GVD geen vader meer. 5 jaar! Toch is zij mijn redding geweest. Want ik moest door, voor haar. Ik heb geen idee waar ik anders geëindigd zou zijn. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Alleen kwam er nog een handig trucje bij. Alcohol. Gelukkig dronk ik nooit in het bijzijn van mijn dochter. Alleen als ik uit ging. Dan dronk ik BaCo. En op enig moment wist de barman al; standaard de Ba dubbel bij de Co. En dan danste ik de hele avond zo wild als ik kon. Ik heb later pas ontdekt dat bewegen een heel goed hulpmiddel is bij het verwerken van emoties. Een gelukkige bijkomstigheid dan, denk ik nu. De mist werd minder, de rauwe randjes gingen er vanaf. Ik moest verder. Nog steeds in dezelfde eetstoornis-modus; ontbijt en lunch, ok! De rest, weg ermee! Het UWV belde met een fantastisch aanbod, 3 maanden na het overlijden van mijn man; een opleiding (want ik had verder niks meer gedaan na de HAVO) en een baangarantie van 3 jaar. De befaamde Melkert-baan. Als ik zou slagen zou ik ook nog eens 4000 gulden krijgen. Het huis naast mijn schoonmoeder kwam te koop en met het erf geld van mijn dochter, ik moest er wel voor langs een rechter, kocht ik het huis. Mijn schoonmoeder deelde veel in de zorg voor mijn dochter. Zodat ik kon werken, 32u per week en 1 dag per week naar school kon gaan. Inclusief wisselende diensten. In mijn examenjaar ging het mis. Ik was op, ik kon niet meer. Ik had geen idee wat met mij aan de hand was. De term burn-out heb ik toen niet gehoord, maar nu weet ik dat het dat wel was. Mijn leidinggevende had het in de gaten en zij zorgde ervoor dat ik halve dagen kon werken zodat ik dat examen zou halen. En dat is gelukt! Inclusief die bonus van 4000 gulden! Behalve mijn schoonmoeder wist nog steeds helemaal niemand at ik een eetstoornis had. Ooit, jaren geleden toen ik bij de GGZ was moest ik het van die mevrouw tegen mijn moeder vertellen en die zij; “nou dan hou je toch gewoon op met spugen?”, dat was het dan. Ik heb “Ja mam” gezegd, en er is nooit meer over gesproken. Na het examen hobbelde het allemaal verder op dezelfde voet. Mijn meisje groeide op tot een leuke meid. We hadden het goed samen, in ons huisje. Er kwamen vriendinnetjes spelen, soms logeren. Plichtsgetrouw ging ik wekelijks bij mijn ouders op bezoek. Ik werkte in de verstandelijk gehandicapte zorg. Solliciteerde voor een baan als woonbegeleider in de GGZ, werd aangenomen, kreeg leuke nieuwe collega’s. Voelde me daar eigenlijk wel totaal onbekwaam, maar blufte me er vaak doorheen. Fake it till you make it… En ook dat ging stilaan steeds beter, alhoewel ik het zwaar werk vond met al die gedragsgestoorden en heel veel onvoorspelbaarheid. Het heeft me wel 2 vriendinnen voor het leven opgeleverd! Ik ging nog steeds geregeld uit. En op een dag zag ik daar een lange blonde krullenbol. Ik was op slag verliefd. De BaCo’s deden hun werk en pakte hem bij zijn lurven en heb hem recht op z’n bek gepakt. Tot zijn verbazing. Opgelucht was ik toen hij dat de volgende dag ook nog vond. Dat was de ontmoeting met mijn tweede man. 5 jaar na het verlies van mijn eerste man. Bleek dat hij bij mij in de straat woonde, ook nog. Nooit gezien. Ge he?! Het leven lachte me weer toe! En na een schokkende onthulling van zijn kant, hij zat in de schuldsanering durfde ik ook mijn schokkende waarheid te delen; mijn eetstoornis werd opgebiecht. En hij heeft mij op alle vlakken ondersteund. Ik maakte afspraken met hem over wat we aten. En ik kon na het avondeten niet meer naar de wc gaan. Het verlies van mijn eerste man had ook mijn interesse in spiritualiteit aangewakkerd. De ‘waarom vragen’ waren talrijk en de antwoorden schaars. Ik ben gaan lezen, ging naar beurzen en naar mediums. Het verbreedde de kijk op het leven. Leverde heel veel inzichten op. Zorg voor rust en berusting. Alles gebeurd met een reden. We zijn hier gekomen om te ervaren en te groeien, dat soort zaken. Maar ik was er nog lang niet. Ik had nog geen idee hoe mijn eigen systeem dan eigenlijk functioneerde. Ja, dat natuurlijke voeding t.o.v. bewerkte rotzooi gezonder is enzo. Maar niet waarom ik toch in Godsnaam die fucking eetstoornis niet uit mijn systeem kreeg? Tot ik op een dag een mini boekje zag, een Ankertje, op een beurs; ’NLP de basis principes’. In dat boekje stond dat het wél iets uitmaakte wat je tegen jezelf zei. Dat woorden en gevoelens en gedachten aan elkaar gekoppeld zijn. Dat er daadwerkelijk iets in ons lichaam gebeurd, in ons brein en ons hart. Wowww… eyeopener eerste klas. Voor mij dan toen. En ik dacht, weet je, baat het niet schaadt het niet. Toch? Want ik had nog steeds gen hele hoge dunk van mezelf, iedereen was beter en deed het beter. En zo ben ik gestart met het schrijven intenties en affirmaties. Gewoon als experiment. De geschoolde kennis over alle psychische stoornissen, ja die wist ik wel; eetstoornis is controle willen, je emoties niet willen voelen enz… Prima, maar ik had nu mijn leven toch weer op de rit? Ik was inmiddels getrouwd met mijn tweede man. Ons huisje hebben we samen mooi gemaakt. Mijn dochter had hem, na enige twijfel, toch geaccepteerd en zag hem echt als zijn bonuspapa. Happy end zo, niet? Na alle ellende. Nee, de eetstoornis bleef me toch in zijn greep houden en behalve hem met alle macht onderdrukken, kon ik niet zeggen dat die mijn systeem had verlaten. Onderdrukken voelt nog steeds niet vrij. Een reorganisatie op mijn werk en een aantal nare ervaringen, doodbedreigingen van iemand die zwaar in een psychose zat en coke snuivende borderliners die geen tegenspraak duldden terwijl ze de tent afbraken, zorgde ervoor dat ik weer veel te ver over mijn grenzen ben gegaan. Ik heb tijdens die ban heel veel angst gevoeld. Inmiddels had ik wel aanzien gekregen bij nieuwe collega’s, was ik de spil van het team en leunde iedereen op mijn, tijdens die reorganisatie. En grenzen? Mijn grenzen? Kende ik die wel? Nope.. Na een vrije week kwam ik als eerste op kantoor, ik deed de agenda open en ik stortte in. Ik trilde van top tot teen. Ik kon alleen maar huilen. De volgende collega die kwam heeft me naar huis gestuurd. En thuis heb ik weken op de bank gelegen met de gordijnen dicht. Niks kon ik meer. Ik herinner me een keer in het Kruidvat. Het zweet brak me uit, mijn hart ging tekeer alsof het uit mijn lijf ging springen. De geluiden van de mensen om me heen klonken alsof ze allemaal aan het schreeuwen waren. Ik heb het mandje op de grond gezet en ben naar buiten gelopen. Frisse lucht, dat had ik nodig. Gelukkig was ik samen met mijn man en hij heeft me naar huis begeleidt. Ik kan het me niet meer herinneren. Mijn eerste paniekaanval. Er zouden nog vele volgen. Burn-out 2! Burn-out 2 heeft 4 jaar geduurd tot ik volledig was hersteld. Mijn werkgever kon me geen andere werkplek aanbieden, iets wat de arts van het UWV als voorwaarde had. Dus ik ben 1 jaar in de ziektewet gebleven en daarna heb ik maximaal gebruikt gemaakt van mijn recht op WW. Ik had er hard genoeg voor gewerkt en de premie ervan waarschijnlijk zelf al betaald, zo redeneerde ik. En in die 4 jaar ben ik op alle gebieden tot volledig herstel gekomen. Er is 1 psychiater geweest die me toen onwaarschijnlijk goed heeft geholpen. Ik ben er maar een paar sessies geweest, maar die A HA momenten daar waren super waardevol. Oooo… daarom is het logisch dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld! Oooo… daarom is het logisch dat ik me geen raad weet met mijn emoties, en zo nog veel meer. In een paar uurtjes tijd, daar bij hem, in dat grootste mooie pand in een zeer smaakvol ingerichte, comfortabele ruimte. En dat heb ik gecombineerd met mijn inzichten op spiritueel gebied. Mijn man was